«طول میکشد تا بفهمم آدمها آنچه میگویند نیستند. طول میکشد تا بفهمم آدمها آنچه میکشند و مینویسند نیستند. آنها حتی آنچه که قاب میگیرند نیستند. من هم آنچه نشان میدهم نیستم. نه مانند موزیکال ها با نظمم و نه مانند عکس هایم تر و تمیز و مینیمال. شاید حتی به پر احساسی نوشته هایم هم نباشم. ماها ملغمه ای هستیم از بعضی از چیزایی که نشان میدهیم و میگوییم و تمام آنچه که نشان نمیدهیم و نمیگوییم.
همینطور که انقلاب را زیر و رو میکنم، از کنار سر دری رد میشوم که حالا مال من است، چاله هایی را رد میکنم که از برشان شده م و کتابفروشی هایی را برانداز میکنم که با تک‌ تک شان ۹ سال خاطره دارم. به اینها فکر میکنم. به خاطرات. به رنگ ها، حس ها، کلمه ها و‌ نگاه ها. حتی به تمام آویزه ها و تمام آویختن ها و منتظر بودن ها…
به آدمها. آدمهایی که قبلا چقدر بی اهمیت و چقدر آسان بودند. به آدمهایی که دیگر نه بی اهمیتند و نه آسان.
به شک کردن ها. به لحظه ای که فکر میکنی هرگز چیزی را که فهمیده ای را نمیتوانی زیر سوال ببری و به روز بعد، یا بعدش که برمیگردی سر نقطه ی اول.
و به سوال… هزار سوال لعنتی که جوابی برایشان نیست. البته که هست اما دست تو نیست. البته که دست تو هست اما پرسیدنش کار تو نیست و از کنترلت خارج است. به هزار سوال لعنتی ای که مستاصل ترین آدم دنیایت میکنند.
در عنفوان کودکی، ده سال قبل-ده سال قبل به رقمش نیست که به اتفاقاتش است که زیاد است- که راه میرفتم و از کوه ها و دریا و گنج ها و سایه ها داستان مینوشتم، همگی تعقیبم میکردند. تمام شخصیت ها، خوب و بد، سر کلاس، سرویس، ماشین، شب قبل خواب زیر گوشم زمزمه میکردند که پایانم چه میشود؟ و من نمیدانستم. خوب شکل نگرفته بودند و نمیدانستم به کجا ختم میشوند.
از آن موقع خیلی گذشته. شخصیت هایم حالا ساخته ی من نیستند. من پیدایشان کرده م… تا حدی که گذاشته اند که بشناسمشان. آینده شان را من نمینویسم، که خودشان دنبالش میروند. من فقط پنجره ای به دنیایشان باز میکنم، نگاهشان میکنم و توصیف میکنم. من در زندگیشان هیچ کاره ام.
همین حس را به زندگی خودم دارم. انگار تنها نظاره گرم. گاهی که زیادی دردناک میشود-قبلا اینطور نبود، شاید یک ماهیست که این شکلی شده- فرار میکنم. آدم فرار نبودم اما فرار میکنم. پنجره را میبندم. پشت به آن تکیه میدهم به دیوار و فرو میروم در خودم تا… بگذرد.
چه میگفتم؟ آها. این انقلاب… انقلاب جادویی…»