#اول ـمحرم
عزیزم سلام.
حال و‌هوای جالبیست در دلم. شوق است و ترس. خستگیست و انرژی. صدای دست های هم نوای محرم می آید و من به نذر بی نیتی فکر میکنم که یک ماهش زود تر از آنی که فکر میکردم گذشت.
و صد البته که به پاییز! پاییز عجیب، پاییز سرد. پاییز پیچیدن شال گردن به دور صورتت-کاش برایت بافته بودم- و پاییز چپاندن دست داخل جیب-امسال جیب هایم بزرگند شکر خدا- و پاییز تو.
برایت گفته ام؟ که هرچه داریم از آن دو گنبد داریم؟ از سلام هایی که میدانم بی جواب نمی‌مانند تا آن جمله هایی که دیگر جاری میشوند و گیر نمیکنند… دلگیر نشو! از قصد دقیق نمینویسم. باید سوال برایت ایجاد شود تا بپرسی یا نه؟ خودت هم باید بدانی… که حتما میدانی… که به دلم افتاده تنها یک نماز صبح را همانجایی بخوانم که بوی سیب میدهد…
نوشته بود که در هرکدام ما هزار نفر نهفته است. تو‌کدام را در من برمی انگیزی؟ برای همین دوستت دارم؟ برای کسی که از من میسازی؟ ما به سر هم چه بلایی می‌آوریم؟
تو هنوز نیستی… هنوز نمیشناسمت… از تقلا افتاده ام… نمیتوانم به هزاران چشمی فکر کنم که مرا میبینند و مرا قضاوت میکنند و کلماتم را عوض کنم که مبادا به مذاقشان عجیب بیاید. این خصوصیست، بین من و تو. از همان لحظات مخصوص به خودمان، از همان ها که نشود فاش کسی.
میبینم روزی را که نشسته ای و اینهارا میخوانی. من از دور نگاهت میکنم که چطور چشمانت روی هر جمله سیر میکنند. لابد با خودت فکر میکنی کی این را نوشته ام؟ چه حالی داشته م؟ آن موقع همدیگر را دیده بودیم یا نه؟ بعد از آنجا که خوب مرا میشناسی میدانی که هیچ جمله ای بی‌دلیل نیست. به تک تک کلمات فکر میکنی و برایت هرکدامشان سوال میشوند. لابد من هم که در چارچوب ایستاده بودم برای لحظه ای از دیدنت سیر میشوم و برای هردویمان چای لیمو عسل می‌آورم، بر خلاف تمام دختران دنیا که عاشق دم کردن چای با هل‌ند. خیلی اتفاق ها ممکن است بیفتد. از من میپرسی که حالم این روزها چه بود؟ من از تو میپرسم که بی من چه کار میکردی؟ ما به سر هم چه بلایی می آوریم؟
من پایان بلد نیستم. تا به حال نه تمام کرده ام نه تمام شده ام. نمیدانم یک قصه چطور تمام میشود. نمیدانم قصه مان چطور تمام میشود. پایان باز این را هم بگذار به حساب همین نابلدیم.
کاش هیچوقت تمام کردن را یاد نگیرم.